Εκέινη ετοιμάστηκε για το πρόγραμμα της που περιελαμβανε συναντήσεις στελεχών,ενημέρωση,υποδείγματα και λύσεις ..Ολο αυτο θα τέλειωνε γύρω στις 5 το απόγευμα.Του έδωσε το τηλέφωνό της και αυτος το δικό του να επικοινωνούν ενδιάμεσα.Πήρε μόνο μια φορά να τον ρωτησει πως είναι και τον πέτυχε να μαγειρευει.Τέλειωσε ο Γολγοθάς της πρώτης μέρας και η έννοια της δεν ήταν εκεί.Ηταν αλλού, σένα διαμέρισμα ,σ έναν άντρα που μαγείρευε.Λαχταρούσε να τελειώσει να φτάσει εκεί, κοντά του.Μα τι μου συμβαινει; αναρωτήθηκε..
Εκείνος εν τω μεταξύ είχε στρωθεί για τα καλά.Πρώτη φορά τον ένοιαζε η γνώμη μιας άγνωστης γνωστής πια.Συμμάζεψε,καθαρισε,ψώνισε,μαγείρεψε κάτι εύκολο βέβαια,,δεν ήταν της κουζίνας.
Χτύπησε το κουδούνι και μαζί με αυτό και η καρδιά του.Την υποδέχτηκε μ ένα χαμόγελο ως τ αυτιά και εκείνη πέρασε μέσα μ’ ένα κουτί και ένα μάτσο λουλούδια.Ποτέ δεν πήγαινε με άδεια χέρια σε ξένο η ακομα και σε φιλικό σπίτι,έτσι είχε μάθει απ την οικογένειά της και έτσι εκαναν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί της.Στο κουτί , παγωτό παρφέ,το αγαπημένο της.Στην πόλη της πάντα εύρισκε το καλύτερο,εδω; ότι τύχει.. ξέχασε να τον ρωτησει,αλλα υπέθεσε πως θα του άρεσε το ίδιο.
Καλώς την Σαλονικιά μου ! είπε και εκείνη χαμογέλασε γλυκα.Καλώς σε βρηκα! Αθηναίε και αμέσως τα μάτια της έλαμψαν.
Εφαγαν και κάθησαν στον καναπέ του μπαλκονιού.Δεν ήθελε φρούτο,δεν ήθελε παγωτό,ήθελε και το είχε αποφασίσει εκείνη τη στιγμή να είναι μαζί της.
Πήρε τα χέρια της στα δικά του και κοιτώντας την έντονα της ζήτησε να κάνουν το πέιραμα.Δεν σ ερωτεύτηκα,αλλά δεν βλέπω να το γλυτώνω,Μ άρεσες απο το πρώτο
λεπτό που με στρίμωξες στο τραίνο, βρήκα τόσα πολλά στοιχεία που αρέσουν και σε μένα,μ’ αρέσει η όψη σου και ότι βγαζεις προς τα έξω.Δεν έχω σχέση,δεν έχεις σχέση, θελεις; Ξαφνιάστηκε εκείνη.Τοσο γρήγορα...Ηθελε όμως, είπε ναι.
Σφράγισαν τη συμφωνία μ ένα φίλι απαλό και τρυφερό και μετά λιγο πιο έντονο.Ομως είχαν πεί μέσα τους σιγά σιγά..Χρειάζονται προσεκτικές κινησεις..
Ξάπλωσαν και ξεκουραστηκαν,το βραδυ ξαναβγήκαν.
Αυτη τη φορά το ποτό τους έφερε ακόμα πιο κοντά ,κρατιόντουσαν από το χέρι και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο με προσμονή ,αμηχανία ,γλύκα.
Η άλλη μέρα ηταν η επιστροφή της και για εκείνον η ρουτινα της δουλειας.Αποχαιρετησαν ό ενας τον άλλο με λύπη και με δυσκολία.
Γύριζε πίσω..΄
Λαχτάρησε όπως καθε φορά που αντίκρυζε την πόλη της απο μακριά.Πόσο τη λατρεύω αυτη την πόλη,μέχρι και η μούχλα της το φθινόπωρο με τις βροχές μ’
αρέσει.Δεν χαλιέμαι ότι και αν πουν,ας θυμώνω πολλές φορές με τη βρωμιά που αφήνουν οι ασυνείδητοι ή μ αυτό το κίτρινο γλιτσιασμένο υγρο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας που χαλάει το βαθύ μπλέ της, η με το τόσο στρίμωγμα στους κεντρικούς δρόμους.Κάθε γωνιά της μου θυμίζει κάτι, κάτι απο ιστορία αιώνων.Σαν πόσες ράτσες ανθρώπων ελλήνων και μη κατοίκησαν εδώ..Μακεδόνες,Ρωμαιοι,Βυζαντινοί,Οθωμανοί,Εβραίοι,Βούλγαροι,στα μαύρα χρόνια της κατοχής Γερμανί ναζί,και πάλι Ελληνες μέσω της εσωτερικής μετανάστευσης απ τα χωριά τους στ’ αστικά κέντρα.Εξακολουθεί ακόμα να μαζεύει αλλοεθνείς,αλλόθρησκους,με τις τόσες διαφορετικές γλώσες.Αλλά κανείς δεν επηρρεάζει αυτη την πόλη,αντίθετα αυτή αφομοιώνει τον πληθυσμό και τον κάνει μέτοχο στις συνήθειές της.Γεμάτη η πόλη μου σκέφτηκε,γεμάτη ιστορία,μονο τα κτίσματα και τα κτίρια και τα οχυρά να λογαριάσεις εισαι ήδη μέσα σε βάθη αιώνων.
Σκέφτεται ενω κοντεύει το τραίνο στο σταθμό πόσο της αρέσει να περπατά μέσα στους δρομους και στα δρομακια του κέντρου της.Συναντάει και βρισκεί ότι θέλει,ακόμα και φιλους να περπατάνε στα ίδια μέρη.
Δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλού ...
Δεν ήξερε πια τι να κάνει, έδωσε υπόσχεση αλλά σκέφτηκε και το μέλλον τους,Πως θα τα καταφερναν αναμεσα σε Σαββατοκύριακα;
Μέχρι να φτάσει στο σπίτι της είχε ήδη αποθαρρυνθεί.Δεν πάει έλεγε,θα τον χάσω και θα φταίει μια απόσταση.Θα τρελλαθώ αν χρειαστεί να μείνω σ εκείνο το χάος.
Δεν μπορούσε να ησυχάσει, συμμάζευε μηχανικά και τακτοποιούσε τα πραγματά της και σκεφόταν.Μια εκείνον και το βαθύ του βλέμμα και μια την πόλη του.
Μια τους έβλεπε αγκαλιά και μια έβλεπε τον εαυτό της να μαραζώνει χωρίς τους δικούς της ανθρώπους εκει στη Σαλονίκη τους.
Πήγαινε,ερχόταν και ντριννν το τηλέφωνο την έκανε να πεταχτεί να τρέξει.Εγώ είμαι της είπε,σε σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο,μου λείπεις ηδη. Δούλευα και σκεφτόμουν τα παντα απο την αρχη..Και εγω το ίδιο είπε, όμως δεν είπε όλη την αλήθεια..
Πέρασαν μέρες αρκετές.Τα τηλέφωνα ήταν καθημερινά και κάλυπταν τις ώρες που ήταν μόνοι ,ήταν παρήγορο αυτό,αλλα όχι αρκετό.
Κάποιο Σάββατο ενα τηλεφώνημα ,σε περίεργη ώρα την έκανε να καρδιοχτυπήσει...Φτάνω σε δύο ώρες είπε, έλα να με πάρεις...Δεν χρειαστηκαν παρα ελάχιστα λεπτα να ετοιμαστεί.Πέταξε σχεδόν, έφτασε μισή ώρα νωρίτερα,τριγυρνούσε μέχρι ν ακούσει τη φωνή που θα ανήγγειλε την άφιξη της αμαξοστοιχείας στο διάδρομο 1,
Ερχεται είπε!! ήρθε!!! Κάθησε λίγο πιο πίσω να παρακολουθεί όλον τον κόσμο που κατέβαινε..
Ηρθε ! και έτρεξε,,εκείνος άφησε κάτω το σάκκο,την έσφιξε πάνω του και της είπε : ήρθα κοντά σου..Σε βρήκα και δεν σε χάνω.Ας το δούμε στη δική σου πόλη.Ζήτησα απ την εταιρεία να με στείλουν για δυο εβδομάδες εδώ,είπα ολη την αλήθεια και το έκαναν, το κατάλαβαν και το έκαναν.Τι λες; θα τα καταφέρουμε;
Εγνεψε ναι, γιατί ειχε στεγνώσει το σάλιο μέσα της.
σ ολη τη διάρκεια που μιλούσαν αυτές τις δεκαπέντε μέρες δεν της είχε πει κάτι,το πάλευε μεσα του,δεν είναι δα και το πιο εύκολο να ξεριζωθείς απο μια πόλη και να βρεθείς σε κάποια εντελώς αντίθετη.
Ηρθε σκέφτηκε εκείνη, ήρθε και θα μείνει εδω στην πόλη μου.Θα τον κάνω να την αγαπήσει,άλλωστε ποιος το γλύτωσε αυτό;Ειναι μαγική,σε φέρνει κοντά της ,σε αφομοιώνει,σε απορροφάει,σε ελκύει να την ψάξεις ,να τη γνωρίσεις ..
Ηρθα σκέφτηκε εκείνος, ήρθα πλαι σ αυτό το πλάσμα.Θα ξεφύγω απ τη μιζέρια μου,σπίτι δουλειά και ανούσιες παρέες.Δεν θάμαι πια ένας,θάμαστε δυο και στο κάτω κάτω ούτε καν δεμένος νοιώθω με τη δική μου πόλη.Δεν με ζέσταινε κάτι κι ας είχε πολλά,, Αυτη η όμορφη ζεστή υγρή πόλη ίσως να είναι η μοίρα μου η ίδια.
Κυριακή πρωί ξύπνησαν και έφαγαν πρωινό στο μπαλκόνι της με θέα το λιμάνι.
Ελα του είπε και του έπιασε το χέρι λίγο αργότερα..Ελα να στη γνωρίσω ....
Εκείνος εν τω μεταξύ είχε στρωθεί για τα καλά.Πρώτη φορά τον ένοιαζε η γνώμη μιας άγνωστης γνωστής πια.Συμμάζεψε,καθαρισε,ψώνισε,μαγείρεψε κάτι εύκολο βέβαια,,δεν ήταν της κουζίνας.
Χτύπησε το κουδούνι και μαζί με αυτό και η καρδιά του.Την υποδέχτηκε μ ένα χαμόγελο ως τ αυτιά και εκείνη πέρασε μέσα μ’ ένα κουτί και ένα μάτσο λουλούδια.Ποτέ δεν πήγαινε με άδεια χέρια σε ξένο η ακομα και σε φιλικό σπίτι,έτσι είχε μάθει απ την οικογένειά της και έτσι εκαναν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί της.Στο κουτί , παγωτό παρφέ,το αγαπημένο της.Στην πόλη της πάντα εύρισκε το καλύτερο,εδω; ότι τύχει.. ξέχασε να τον ρωτησει,αλλα υπέθεσε πως θα του άρεσε το ίδιο.
Καλώς την Σαλονικιά μου ! είπε και εκείνη χαμογέλασε γλυκα.Καλώς σε βρηκα! Αθηναίε και αμέσως τα μάτια της έλαμψαν.
Εφαγαν και κάθησαν στον καναπέ του μπαλκονιού.Δεν ήθελε φρούτο,δεν ήθελε παγωτό,ήθελε και το είχε αποφασίσει εκείνη τη στιγμή να είναι μαζί της.
Πήρε τα χέρια της στα δικά του και κοιτώντας την έντονα της ζήτησε να κάνουν το πέιραμα.Δεν σ ερωτεύτηκα,αλλά δεν βλέπω να το γλυτώνω,Μ άρεσες απο το πρώτο
λεπτό που με στρίμωξες στο τραίνο, βρήκα τόσα πολλά στοιχεία που αρέσουν και σε μένα,μ’ αρέσει η όψη σου και ότι βγαζεις προς τα έξω.Δεν έχω σχέση,δεν έχεις σχέση, θελεις; Ξαφνιάστηκε εκείνη.Τοσο γρήγορα...Ηθελε όμως, είπε ναι.
Σφράγισαν τη συμφωνία μ ένα φίλι απαλό και τρυφερό και μετά λιγο πιο έντονο.Ομως είχαν πεί μέσα τους σιγά σιγά..Χρειάζονται προσεκτικές κινησεις..
Ξάπλωσαν και ξεκουραστηκαν,το βραδυ ξαναβγήκαν.
Αυτη τη φορά το ποτό τους έφερε ακόμα πιο κοντά ,κρατιόντουσαν από το χέρι και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο με προσμονή ,αμηχανία ,γλύκα.
Η άλλη μέρα ηταν η επιστροφή της και για εκείνον η ρουτινα της δουλειας.Αποχαιρετησαν ό ενας τον άλλο με λύπη και με δυσκολία.
Γύριζε πίσω..΄
Λαχτάρησε όπως καθε φορά που αντίκρυζε την πόλη της απο μακριά.Πόσο τη λατρεύω αυτη την πόλη,μέχρι και η μούχλα της το φθινόπωρο με τις βροχές μ’
αρέσει.Δεν χαλιέμαι ότι και αν πουν,ας θυμώνω πολλές φορές με τη βρωμιά που αφήνουν οι ασυνείδητοι ή μ αυτό το κίτρινο γλιτσιασμένο υγρο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας που χαλάει το βαθύ μπλέ της, η με το τόσο στρίμωγμα στους κεντρικούς δρόμους.Κάθε γωνιά της μου θυμίζει κάτι, κάτι απο ιστορία αιώνων.Σαν πόσες ράτσες ανθρώπων ελλήνων και μη κατοίκησαν εδώ..Μακεδόνες,Ρωμαιοι,Βυζαντινοί,Οθωμανοί,Εβραίοι,Βούλγαροι,στα μαύρα χρόνια της κατοχής Γερμανί ναζί,και πάλι Ελληνες μέσω της εσωτερικής μετανάστευσης απ τα χωριά τους στ’ αστικά κέντρα.Εξακολουθεί ακόμα να μαζεύει αλλοεθνείς,αλλόθρησκους,με τις τόσες διαφορετικές γλώσες.Αλλά κανείς δεν επηρρεάζει αυτη την πόλη,αντίθετα αυτή αφομοιώνει τον πληθυσμό και τον κάνει μέτοχο στις συνήθειές της.Γεμάτη η πόλη μου σκέφτηκε,γεμάτη ιστορία,μονο τα κτίσματα και τα κτίρια και τα οχυρά να λογαριάσεις εισαι ήδη μέσα σε βάθη αιώνων.
Σκέφτεται ενω κοντεύει το τραίνο στο σταθμό πόσο της αρέσει να περπατά μέσα στους δρομους και στα δρομακια του κέντρου της.Συναντάει και βρισκεί ότι θέλει,ακόμα και φιλους να περπατάνε στα ίδια μέρη.
Δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλού ...
Δεν ήξερε πια τι να κάνει, έδωσε υπόσχεση αλλά σκέφτηκε και το μέλλον τους,Πως θα τα καταφερναν αναμεσα σε Σαββατοκύριακα;
Μέχρι να φτάσει στο σπίτι της είχε ήδη αποθαρρυνθεί.Δεν πάει έλεγε,θα τον χάσω και θα φταίει μια απόσταση.Θα τρελλαθώ αν χρειαστεί να μείνω σ εκείνο το χάος.
Δεν μπορούσε να ησυχάσει, συμμάζευε μηχανικά και τακτοποιούσε τα πραγματά της και σκεφόταν.Μια εκείνον και το βαθύ του βλέμμα και μια την πόλη του.
Μια τους έβλεπε αγκαλιά και μια έβλεπε τον εαυτό της να μαραζώνει χωρίς τους δικούς της ανθρώπους εκει στη Σαλονίκη τους.
Πήγαινε,ερχόταν και ντριννν το τηλέφωνο την έκανε να πεταχτεί να τρέξει.Εγώ είμαι της είπε,σε σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο,μου λείπεις ηδη. Δούλευα και σκεφτόμουν τα παντα απο την αρχη..Και εγω το ίδιο είπε, όμως δεν είπε όλη την αλήθεια..
Πέρασαν μέρες αρκετές.Τα τηλέφωνα ήταν καθημερινά και κάλυπταν τις ώρες που ήταν μόνοι ,ήταν παρήγορο αυτό,αλλα όχι αρκετό.
Κάποιο Σάββατο ενα τηλεφώνημα ,σε περίεργη ώρα την έκανε να καρδιοχτυπήσει...Φτάνω σε δύο ώρες είπε, έλα να με πάρεις...Δεν χρειαστηκαν παρα ελάχιστα λεπτα να ετοιμαστεί.Πέταξε σχεδόν, έφτασε μισή ώρα νωρίτερα,τριγυρνούσε μέχρι ν ακούσει τη φωνή που θα ανήγγειλε την άφιξη της αμαξοστοιχείας στο διάδρομο 1,
Ερχεται είπε!! ήρθε!!! Κάθησε λίγο πιο πίσω να παρακολουθεί όλον τον κόσμο που κατέβαινε..
Ηρθε ! και έτρεξε,,εκείνος άφησε κάτω το σάκκο,την έσφιξε πάνω του και της είπε : ήρθα κοντά σου..Σε βρήκα και δεν σε χάνω.Ας το δούμε στη δική σου πόλη.Ζήτησα απ την εταιρεία να με στείλουν για δυο εβδομάδες εδώ,είπα ολη την αλήθεια και το έκαναν, το κατάλαβαν και το έκαναν.Τι λες; θα τα καταφέρουμε;
Εγνεψε ναι, γιατί ειχε στεγνώσει το σάλιο μέσα της.
σ ολη τη διάρκεια που μιλούσαν αυτές τις δεκαπέντε μέρες δεν της είχε πει κάτι,το πάλευε μεσα του,δεν είναι δα και το πιο εύκολο να ξεριζωθείς απο μια πόλη και να βρεθείς σε κάποια εντελώς αντίθετη.
Ηρθε σκέφτηκε εκείνη, ήρθε και θα μείνει εδω στην πόλη μου.Θα τον κάνω να την αγαπήσει,άλλωστε ποιος το γλύτωσε αυτό;Ειναι μαγική,σε φέρνει κοντά της ,σε αφομοιώνει,σε απορροφάει,σε ελκύει να την ψάξεις ,να τη γνωρίσεις ..
Ηρθα σκέφτηκε εκείνος, ήρθα πλαι σ αυτό το πλάσμα.Θα ξεφύγω απ τη μιζέρια μου,σπίτι δουλειά και ανούσιες παρέες.Δεν θάμαι πια ένας,θάμαστε δυο και στο κάτω κάτω ούτε καν δεμένος νοιώθω με τη δική μου πόλη.Δεν με ζέσταινε κάτι κι ας είχε πολλά,, Αυτη η όμορφη ζεστή υγρή πόλη ίσως να είναι η μοίρα μου η ίδια.
Κυριακή πρωί ξύπνησαν και έφαγαν πρωινό στο μπαλκόνι της με θέα το λιμάνι.
Ελα του είπε και του έπιασε το χέρι λίγο αργότερα..Ελα να στη γνωρίσω ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου