αφορμη πηρα απο κατι αντιστοιχο που διαβασα ξημερωματα.λεξεις ηταν,αλλα οπως κανουμε διαλογο με φιλους μας,ετσι κι εγω κανω διαλογο μ εναν αγνωστο γνωστο.
Εχουμε και λεμε λοιπον.Η πρωτη επαφη ειναι η κυρια αισθηση που εχουμε,μετα αλλαζει,αλλα ισως οχι πολυ..
Θα γραψω για καποια ματια,που μονο το χρωμα τους εμεινε στη μνημη,το μικρο ονομα και η αμυδρη αισθηση της αγαπης που ενιωθα.Προσπαθησε πολυ,φιλοτιμα μπορω να πω να την εξαφανισει.Τι καταλαβε;τιποτε φανταζομαι.
Αλλα εγω εμεινα με τετοιο πονο για πολυ καιρο,που απορω για ποιο λογο.
Τελος παντων,δικη του επιλογη.
Ομως θυμαμαι θΥΜΑΜΑΙ τη μαγεια τους,θυμαμαι πως βυθιζομουν σ αυτο το γκριζοπρασινογαλαζο χρωμα και η καρδια μου πετουσε με ολα τα χρωματα της Ιριδας στα φτερα της.Χτυπουσε σαν τρελλη στα τηλεφωνα,στα μηνυματα, διαβαζοντας ενα μικρο τετραγωνο χαρτακι με σαχλαμαρες η με σκιτσακια...πω ,πω,πως ειναι η καρδια.,,ετοιμο βιβλιο,με λευκες σελιδες,ετοιμο να δεχτει ξανα αγαπη.και μετα...
μετα,παλι το βυθισμα στην μελαγχολια,στην λυπη,στην απογνωση.μεχρι κατω κατω.Οσο που να μην παιρνει αλλο,και να αναγκαστεις να σηκωθεις.Αναγκαστηκα να σηκωθω και να περπατησω ως πανω παλιΟ δρομος ειναι παλι ανοιχτος.Και τα ματια; Των ματιων του το χρωμα φεγγει ακομα,αλλα ποσο ακομα;;
Να η ποινη του.Τ ονομα του το μικρο και ενα μικρο αντιφεγγισμα απο ενα χρωμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου