Σελίδες

Η λίστα ιστολογίων μου

Powered By Blogger

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ.


η ιστορια δεν ειναι απανθισμα γεγονοτων και ημερομηνιων
ειναι η ιστοριες των ανθρωπων , οπως τις εζησαν εκεινη τη στιγμη , στο πετσί τους, στην ψυχη τους.
Αν ηταν αιώνες πριν , ισως ελεγαν ότι ηταν ψεμμα η παρατραβηγμενες μισοαληθειες
Ομως στον ποντο υπηρχαν εφημεριδες περιοδικα μορφωμενοι ανθρωποι που κατεγραψαν τα γεγονοτα.
οτι και να λενε τωρα οι θεοδωριδηδες και οι ρεπουσες ειναι εκ του πολυ πονηρου και εκ της τασης ολα να λησμονιουνται και ολα να γινονται ενα κουβαρι που μεσα στον γενικο αχταρμα την ιστορια τωρα θα συζηταμε;
Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ.
Eναν μαύρον ημέραν εκούιξεν εις απες σο σπέλ’: Οι μανάδες
ντο έχ’νε μικρά μωρά να εβγαίνε οξιοκά ασο σπέλ’. Ο Ευκλείδης
κατ’ εν’ να λεει ατ’ς. Έβγαισα. Καμίαν να μη επροφτάνα κι έβγαινα.
Ετοπλαεύταμε εκεί. Πόσοι νομάτ’ έμνες κι θυμούμαι. Έρθαν ουλ οι
τρανοί. Ο Ευκλείδης στεναχωρεμένος και με το κιφαλ’ κατιβασμένον.
Εμεν εσέβ’ εμεν το βούι-βούι. Κάποιον κακόν έβρε’ μας ξαν, έλεγα εγώ εμέν. Επαίραμε έναν βαρύν απόφασιν, είπεν και θέλομε ν’ακούτ’ατο κ‘εσεις και ν’αποφασίζετε για το καλόν τη χωρί. Οι Τουρκάντ’ εγομώθαν σ’ορμάνια και πολλά ‘ κι θα επορούμε να στέκομε απές σο σπέλ’. Πρέπ’ να φεύομε κι απόθεν επορούμε να φεύομεν, εν’μανάχον το ποταμ’.Ατό θα γίνεται απές σην νύχταν. Αν κουβαλούμε τα μωρά με τ’ εμάς, ατά θα κλαίγ’νε και θα παίρ’νε χαπέρ οι Τουρκάντ’ και κανάν ΄κι θα αφήν’νε με την ψ’ην. Αν σπάζωμε τα μωρά, θα γουρταρεύκουμες ουλ’. Ντο ακούν τα ‘ ωτία μ’; Ντο είν’ατά ντο λέγνε, παλαλωσύνιας;
Ο Σπυριδόπον Εσκώθεν. Εμέν είπεν σπάξτ’εμε, το παιδίν ‘κι δίγ’ατο.
Κλαίμε, βαρκίζομε, ατό ‘κι γίνεται. Έλενε, είπαν εμε, εσύθ’αποφασί’εις για το παιδί σ’ για τον άντρα σ’. Εχάσα τα’αχούλι μ’ ‘κι επόρεσα νακαλατσεύω. Τρέχω αφ’κά σ’ορμίν, τρέχω, κλαίγω, βαρκίζω.
Θεέ μ’, έπαρ ‘εμέν και άφ’σον τον άντρα μ’ αφ’ς το παιδί μ’, κλαίω,
βαρκίζω. Θεέ μ’ ντ’ έτον αγούτο το κακόν Θεέ μ’. Πόσον εστάθα
εκεί αφ’κα κι ξέρω. Έρθεν η Αποστολιδάβα η Σοφία εύρε’με.
Εφτουλίγουμνε.Επαίρεν’ με, εσκώθαμε κι εγυρ’τσαμε ’ς σο σπέλ’.
Ο Αριστείδης χαπέρ ’κι επαίρεν, εκαίγουτον α σον πυρετόν. Επαίρα
το μωρόν ’ς σην εγκάλια μ’ να βυζαλίζ’ ατο. Σπίγγω, τερώ ατο απές
σ’ομμάτια και λέω εγώ εμέν: Όχι , όχι,’κι επορώ να δίγ’ατο, κι επορώ.
Ετέρεσα τον Αριστείδην, εβάρκιξα. Θεέμ’,΄κι επορώ βοήθα΄με! Ποίον κλαδίν να εφτάγω γουρπάν!΄Κι επορώ! Ελίγωθα κι επέμνα. Όταν έρθα σα συγκαλά μ’, εκλώστα ετέρεσα τον Αριστείδην. ’Ετον σο γιάν’ιμ’, άμα το μώρόν πουθέν ΄κι έτον!
Βαρκίζω, κουίζω, τρέχω οξιωκά α σο σπέλ΄.΄Κι επρόφτασα το
μωρό μ’. Ν’αϊλί εμέν, έχασα το μωρό μ’. Κλάιγω, φτουλίγουμαι και
παρακαλώ τον θεόν, γιατί’ κι επαίρνεν εμένα. Ντον κακόν εποίκα
΄Τον ΄κι ατόσον πολλα βασανιζ’΄με.
(Ευκλείδης)
Αντάρτικο (Ευκλείδης)
Εφτά χρόνια ‘ς σ’ ανταρτικά, ‘ς ση Σάντας τα ραχία
εφτά χρόνια τυράννιζεν τα τούρκικα τα ψ’ήα.
Τη Ισμαήλ τα πρό’ατα και τη καλφά τ’ αρνία
καβουρμάδες εγέντανε ς ση Σάντας τα χωρία.
Ατός που ‘κι εφογούτονε σπαθιά και μάχαιρα
πως έντονε και ν’ ερρούξεν’ ‘ς ση χάρονος τα χέρα.
Ευκλείδη μ’ τα παληκάρα σ’, εσέναν αραεύνε
όθεν στέκνε και κάθουνταν, μοιρολογούν και κλαίγ’νε.
Ευκλείδη μ’ πως εσκοτώθες, η λάλâ σ’ ‘κι ακουσκάται
τ’ όνομα σ’ ζει και βασιλεύ, καμίαν ‘κι θα χάται.