Βάζω μουσικη στο γιου τιουμπ και λέω να στρωθώ να γράψω..
Τι μας ενδιαφέρει; τι μ ένδιαφέρει;
Ναι , η πολιτική ειναι αυτο που αν πηγαίνει καλά μπορείς να πεις και ότι όλα πάνε εξίσου καλά
Αν επίσης η σχέση σου πάει καλά, αυτόματα όλα τα βλέπεις μ ένα πρίσμα διάφανο, καθαρό, ροζ σαν τσιχλόφουσκα ή κόκκινο σαν τριαντάφυλλο,ανάλογα τη διάθεση
Αν επι πλέον και ο οργανισμός σου δουλεύει ρολόι, τι άλλο θέλεις; μεσα στην τόση δυστυχία και τις αρρώστιες, μια απλή τενοντίτιδα ειναι ενα μηδαμινο σκοτεινό σημάδι στην αιωνιότητα, θα περάσει και όλα θα είναι όπως πρίν.
Τα παιδιά; ναι, τα παιδιά ειναι ένας μόνιμος λόγος ανησυχίας, αλλα φιλαράκι δεν τα κάνεις για σένα,γεννάς, ανατρέφεις, νοιάζεσαι με μια εμμονη που φτάνει στην τρέλλα καμμιά φορά, αλλά δεν είναι δικά σου.Ε'ιναι του εαυτού τους, είναι για να πετάξουν με τα φτερά που φρόντισες βεβαίως να είναι γερά και να μη σπάνε μόνο να λυγίζουν μερικές φορές.
Είναι κι αυτός ο ανικανοποίητος εαυτός σου, που θέλει, θέλει να γεμίζει τις ωρες του με πράγματα ουσιαστικά και ανούσια ίσως , αλλά να γεμίζει πάντως.Η αδράνεια δεν σου πάει το ξέρεις..
Και καθώς το σάουντρακ που ακούω -Γιάν Τίρσεν- προχωρά στο 3ο κομμάτι του, θυμάμαι καθε μουσικη που αγάπησα και κάθε μνήμη που εχει συνδεθεί μαζί της.
Κυρίως τη μουσική δεν τη συνδέεις με κατι θλιβερό , το αντίθετο μάλιστα, θυμάσαι ευχάριστα γεγονότα που έγιναν στη διάρκεια ενός τραγουδιού τριών πέντε λεπτών.Ομως, όμως πια όλα εκείνα που ήταν χαρούμενα τότε, τώρα δεν είναι , γιατί χάθηκαν οι πρωταγωνιστές τους.
Χ'αθηκαν είτε με την απουσία τη φυσική, πολλά χιλιόμετρα αναμεσα, είτε με την απουσία την οριστική και αμετάκλητη που έχει μόνο ο θάνατος.Αλλοτε πονάει τοτε η μνημη που θυμάται το summertime και άλλοτε χαμογελάει γλυκόπικρα γιατί ο αγαπημένος είναι αλλού εδώ και πολλα πολλά χρόνια.
Και άλλοτε η μουσική σε συνδέει με τις πρώτες ώρες ενός βρεφους που κρατησες κατασυγκινημένη στην αγκαλιά σου και η μουσική του μανου Λοίζου απ το νανούρισμα που θυμόσουν και ταυτόχρονα ψιθυριζες στο μικροσκοπικό αυτάκι σου έφερναν κομπο στο λαιμό και δεν μπορούσες να πεις ούτε λέξη.
Αλλοτε πάλι μουσική απο κινηματογράφο σου θυμίζει χερια πλεγμενα σφιχτά στο σκοτάδι και ταινίες αγαπημένες και πολλα σ αγαπώ στο αυτι και μετα τρισευτυχισμένη να βγαινεις και να σου αγοράζει μια πλάκα σοκολάτα ν αποτελειωθείς απο τη γλύκα γενικά.
Μνήμες, μουσικές, άνθρωποι, τοπία, τόποι μέσα στο χρόνο, μια στιγμή, δυο στιγμές, ώρες , στενά και αδιάρρηκτα δεμένα μ ενα μυαλό που δεν τα καταχώνιασε ώστε να ξεχαστούν.
Τα έβαλε σε μια άκρη και πότε πότε τ ανασύρει να θυμηθεί, να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙ.
