διαπιστωση:
Η λέξη πρόεδρος έχει αίγλη, πως να το κανουμε δηλαδή
Η λέξη μ@λ@κ@ς είναι μακράν η πιο αναγνωρίσιμη στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα
διαπίστωση:
Είτε φωνάξεις πρόεδρε σ ένα πλήθος, είτε φωνάξεις μ@λ@κ@ , είναι σίγουρο 100% πως αρκετοί θα στρέψουν το κεφάλι τους απο εκεί που ήλθε η προσφώνηση.
Συμπέρασμα:
και τα δύο μας αντιπροσωπέυουν κατά καποιο τρόπο, αισθανόμαστε δηλαδη πρόεδροι -τουλαχιστον του εαυτου μας-, αλλα και μ@λ@κες με περικεφαλαία , διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε , μη σου πω εδώ και δεκαετίες .
Κύριο θέμα:
Το θέμα ήταν γενικά οι συλλογικότητες και αυτοι που τις διευθύνουν ή είναι οι κεφαλές τους, με όποιο τιτλο θέλουν να έχουν.Πρόεδροι;Διευθυντές; c.e.o? Τέλος παντων.
Εχουμε λοιπόν και λέμε,
Απο την πιο μικρη συλλογικότητα , που μπορει να είναι ο διαχειριστης μιας πολυκατοικίας, έως την πιο μεγάλη που είναι να είσαι πρόεδρος μιας βουλής πχ, ενός κομματος, μιας κυβερνησης, μιας χωρας, ενός συλλόγου, μιας ομοσπονδίας κλπ -τα βάζω ανακατεμένα για να φανεί το εύρος των μεγεθών και αντιστοιχα η σημασία που έχουν για εμας- πχ ενας συλλογος πολιτιστικος στην περα ραχούλα, εμενα δεν μ ενδιαφερει, το ασφαλιστικό μου ταμείο όμως και η διαχειρισή του μ ενδιαφερει αμεσα- οι γνώσεις και οι ικανότητες πρέπει να είναι γεωμετρικώς αυξημένες.
Φαντάζομαι λοιπόν ,αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτή η αντιστοιχία ισχύει τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο.
Εάν παρουμε για παράδειγμα μια μορφη συλλογικότητας, οπως είναι ένας δημος, πιστέυω ότι ο δήμαρχος και ο πρόεδρος _ΝΑΤΗ Η ΛΕΞΗ!!-, ξερουν απ΄ έξω και ανακατωτα σπιθαμη προς σπιθαμή τον χώρο που θέλουν να αντιπροσωπεύσουν, πριν ακομα την νικηφόρο εκλογή τους και δεν ψαχνουν μετα στο google earth να βρουν που στην ευχή είναι η οδός Β.Ρώτα.
Δεύτερο προσόν -εκτός απο τα μπλα μπλα στα καφενεία- είναι οι ικανότητες τους αναλόγα με τον τομέα τους.
δεν βάζουμε πχ διοικητικό διευθυντή κάποιον που ούτε ξέρει τι σημαινει η λέξη διοικω, ή οικονομικό διευθυντή εναν συνδικαλιστή με άκρες παντού προς τα πανω και προς τα πιο πάνω.
Ή δεν βάζουμε πρόεδρο πολιτιστικών συλλόγων κάποιον πχ καραβανά.
Τα παραδείγματα είναι τυχαία .
Ομως παρ όλα αυτα, ακόμα και μετα απο την "εστω αναγκαστική αποδοχή" μιας θέσης που δεν έχει κάποιος τα προσόντα γιαυτην, πρέπει να παλεψει ν αποδείξει ότι είναι άξιος.
Τα δεν ήξερα, δεν ρωταγα κι΄όλας ελάχιστη σημασία έχουν πια.
Οι κόμποι έφτασαν στα χτένια και ο κόσμος όλο και περισσοτερο πνίγεται, τώρα βέβαια γιατι δεν βαζει το σκοινί και να πνιξει τον θύτη του, αυτο δεν το καταλαβαίνω.
Και φτάνω στο ζητούμενο.
στη οικονομική διοικηση συλλόγων, ταμείων, επιχειρησεων, χωρας κλπ
Εχει κανείς την εντυπωση πως ολα μπορούν να θαφτούν;
Πως όλα θα μένουν κρυμμένα και κουκουλωμένα;
Πως οι "αλληλοεξυπηρετήσεις "κάποτε τελειώνουν και αυτος που είναι στην κορυφη και διαχειριζεται χρήματα θα είναι τύπου "εκανα ένα λάθος , όλοι κάνουμε ετσι δεν είναι;"
Οχι αγαπητό μου φιλαράκι, δεν είναι έτσι.
Δεν κόπιασαν κάποιοι πολύ για να πετάς έτσι στο βρόντο χρηματα και υποληψεις και αξιοπρεπη διαβίωση και επιμένεις παρ όλα αυτα να είσαι επάνω και να κοκορεύεσαι ως πρόεδρος ενος συλλόγου, ενος δήμου, μιας χώρας.
Τι πρέπει να κάνεις; κάθαρση το λένε κάποιοι, αυτοκάθαρση θα έλεγα κι εγω και παραδοχή και αναμονή των αποτελεσμάτων της κακής σου διαχείρησης.
η αλλιώς ;
Η αλλιώς τα γνωστά μονοπάτια της δικαιοσύνης αν και αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητα τους.
Κάποτε έμενα σε κάποιο μέρος που ενω υπήρχαν άτομα που έχριζαν τιμωρίας , έμεναν ατιμώρητα και ελεύθερα να συνεχίζουν το νοσηρό έργο τους.
Τι κράταγε τους υπόλοιπους; μαλλον η ίδια ανειλικρίνεια.
Τέλειωσα μάλλον.
Πιο πολύ το εγραψα γιατι το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί και συνειδητοποίησα κι εγώ ότι σε πολλές περιπτώσεις έδειξα ανοχή και δικαιολόγησα καταστάσεις .
Η λέξη πρόεδρος έχει αίγλη, πως να το κανουμε δηλαδή
Η λέξη μ@λ@κ@ς είναι μακράν η πιο αναγνωρίσιμη στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα
διαπίστωση:
Είτε φωνάξεις πρόεδρε σ ένα πλήθος, είτε φωνάξεις μ@λ@κ@ , είναι σίγουρο 100% πως αρκετοί θα στρέψουν το κεφάλι τους απο εκεί που ήλθε η προσφώνηση.
Συμπέρασμα:
και τα δύο μας αντιπροσωπέυουν κατά καποιο τρόπο, αισθανόμαστε δηλαδη πρόεδροι -τουλαχιστον του εαυτου μας-, αλλα και μ@λ@κες με περικεφαλαία , διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε , μη σου πω εδώ και δεκαετίες .
Κύριο θέμα:
Το θέμα ήταν γενικά οι συλλογικότητες και αυτοι που τις διευθύνουν ή είναι οι κεφαλές τους, με όποιο τιτλο θέλουν να έχουν.Πρόεδροι;Διευθυντές; c.e.o? Τέλος παντων.
Εχουμε λοιπόν και λέμε,
Απο την πιο μικρη συλλογικότητα , που μπορει να είναι ο διαχειριστης μιας πολυκατοικίας, έως την πιο μεγάλη που είναι να είσαι πρόεδρος μιας βουλής πχ, ενός κομματος, μιας κυβερνησης, μιας χωρας, ενός συλλόγου, μιας ομοσπονδίας κλπ -τα βάζω ανακατεμένα για να φανεί το εύρος των μεγεθών και αντιστοιχα η σημασία που έχουν για εμας- πχ ενας συλλογος πολιτιστικος στην περα ραχούλα, εμενα δεν μ ενδιαφερει, το ασφαλιστικό μου ταμείο όμως και η διαχειρισή του μ ενδιαφερει αμεσα- οι γνώσεις και οι ικανότητες πρέπει να είναι γεωμετρικώς αυξημένες.
Φαντάζομαι λοιπόν ,αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτή η αντιστοιχία ισχύει τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο.
Εάν παρουμε για παράδειγμα μια μορφη συλλογικότητας, οπως είναι ένας δημος, πιστέυω ότι ο δήμαρχος και ο πρόεδρος _ΝΑΤΗ Η ΛΕΞΗ!!-, ξερουν απ΄ έξω και ανακατωτα σπιθαμη προς σπιθαμή τον χώρο που θέλουν να αντιπροσωπεύσουν, πριν ακομα την νικηφόρο εκλογή τους και δεν ψαχνουν μετα στο google earth να βρουν που στην ευχή είναι η οδός Β.Ρώτα.
Δεύτερο προσόν -εκτός απο τα μπλα μπλα στα καφενεία- είναι οι ικανότητες τους αναλόγα με τον τομέα τους.
δεν βάζουμε πχ διοικητικό διευθυντή κάποιον που ούτε ξέρει τι σημαινει η λέξη διοικω, ή οικονομικό διευθυντή εναν συνδικαλιστή με άκρες παντού προς τα πανω και προς τα πιο πάνω.
Ή δεν βάζουμε πρόεδρο πολιτιστικών συλλόγων κάποιον πχ καραβανά.
Τα παραδείγματα είναι τυχαία .
Ομως παρ όλα αυτα, ακόμα και μετα απο την "εστω αναγκαστική αποδοχή" μιας θέσης που δεν έχει κάποιος τα προσόντα γιαυτην, πρέπει να παλεψει ν αποδείξει ότι είναι άξιος.
Τα δεν ήξερα, δεν ρωταγα κι΄όλας ελάχιστη σημασία έχουν πια.
Οι κόμποι έφτασαν στα χτένια και ο κόσμος όλο και περισσοτερο πνίγεται, τώρα βέβαια γιατι δεν βαζει το σκοινί και να πνιξει τον θύτη του, αυτο δεν το καταλαβαίνω.
Και φτάνω στο ζητούμενο.
στη οικονομική διοικηση συλλόγων, ταμείων, επιχειρησεων, χωρας κλπ
Εχει κανείς την εντυπωση πως ολα μπορούν να θαφτούν;
Πως όλα θα μένουν κρυμμένα και κουκουλωμένα;
Πως οι "αλληλοεξυπηρετήσεις "κάποτε τελειώνουν και αυτος που είναι στην κορυφη και διαχειριζεται χρήματα θα είναι τύπου "εκανα ένα λάθος , όλοι κάνουμε ετσι δεν είναι;"
Οχι αγαπητό μου φιλαράκι, δεν είναι έτσι.
Δεν κόπιασαν κάποιοι πολύ για να πετάς έτσι στο βρόντο χρηματα και υποληψεις και αξιοπρεπη διαβίωση και επιμένεις παρ όλα αυτα να είσαι επάνω και να κοκορεύεσαι ως πρόεδρος ενος συλλόγου, ενος δήμου, μιας χώρας.
Τι πρέπει να κάνεις; κάθαρση το λένε κάποιοι, αυτοκάθαρση θα έλεγα κι εγω και παραδοχή και αναμονή των αποτελεσμάτων της κακής σου διαχείρησης.
η αλλιώς ;
Η αλλιώς τα γνωστά μονοπάτια της δικαιοσύνης αν και αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητα τους.
Κάποτε έμενα σε κάποιο μέρος που ενω υπήρχαν άτομα που έχριζαν τιμωρίας , έμεναν ατιμώρητα και ελεύθερα να συνεχίζουν το νοσηρό έργο τους.
Τι κράταγε τους υπόλοιπους; μαλλον η ίδια ανειλικρίνεια.
Τέλειωσα μάλλον.
Πιο πολύ το εγραψα γιατι το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί και συνειδητοποίησα κι εγώ ότι σε πολλές περιπτώσεις έδειξα ανοχή και δικαιολόγησα καταστάσεις .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου