και παλι κυλουσαν μερες και μερες και η αναγκη εσπρωχνε τον ενα στον αλλο.ηταν λιμανι κ αγκαλια μαζι.ολο το υπόλοιπο 24ωρο περνουσαν ωρες αναμεσα σε υποχρεωσεις καθε ειδους και καποιες στιγμες αργαεκτος απο τις τριτες επικοινωνουσαν για λιγα λεπτα,ισα ισα ν ακουστει μια φωνη,ενας καλος λογος,λιγο τρυφερος,λιγο πειραχτικος,λιγο τολμηρος καποιες φορες.ομως δεν χαλουσε κατι απο το στατους κβο των ζωών τους.
Μια Τριτη,που την ονομασε αγια τριτη,αποφασισαν ενα πρωινο ταξειδι.θ ανεβαιναν ενα βουνο με μπολικη χλωριδα,ηταν αρχες φθινοπωρου,ηταν μια πανδαισια χρωματων και ειχαν ενα σωρο μηχανηματα να τα αποτυπωσουν εικονες για ενα φθινοπωρινο λευκωμα μιας πολης.
Πηραν ενα τραινο μαζι και ειχαν μια διαδρομη 3 ωρων μπροστα τους,ειχαν φροντισει τα παντα ..Ηταν δραπετες απο μια φυλακη που λεγεται πολη,συμβατικη ζωη,συμβατικη εργασια.
Ηταν μια μερα ,ολοδικη τους και μπροστα τους.Μεσα στο βαγονι περασαν χαζευοντας εξω κρατωντας ο ενας το χερι του αλλου,πινοντας καφε κοιτωντας ο ενας τον αλλο..και καποιες στιγμες εγερναν στον ωμο ο ενας του αλλου και εκλειναν τα ματια οχι για να κοιμηθουν,αλλα για να νιωσουν κ να χαλαρωσουν.
ΚΟντευαν να φτασουν κ ολα εδειχναν μια τελεια μερα.
Κατεβηκαν κ κοιταξαν γυρω γυρω.καθαρος αερας κ μυρωδιες απο ξυλα στο ημιορεινο αυτο μερος.
Ομορφα,ομορφα ειπαν και σκεφτηκαν μαζι.
Αρχισαν το περπατημα προς τα πανω,ειχαν πολυ δρομο να καλυψουν αλλα δεν ηταν τιποτα.Ολα γυρω χρωματιστα σ ολες τις αποχρωσεις της ωχρας,του πρασινου κ του κιτρινου κ του καφε..
Εκεινη σχεδον χοροπηδουσε απ τη χαρα της,εκεινος την παρατηρουσε γελωντας και ποτε ποτε πετουσε μια λεξη συνθηματικη που τους εκανε να ξαναγελασουν.
Ο Κωστας εβγαλε μια φωτογραφικη μηχανη κ αρχισε να τραβαει σκηνες κ τοπια κ ανθρωπους εξω απο τα σπιτια τους.
Η Κωνσταντινα εβγαλε επισης μια μηχανη κ εβγαζε φθινοπωρινα λουλουδια κ φραχτες κ στεγες κ ζαρτινιερες κ πορτες κ τις κεντημενες κουρτινες.
Συνεχισαν το δρομο προς τα πανω.
Σκυλια κ γατια τους ακολουθουσαν,δεν τα εδιωχναν ομως εφευγαν απο μονα τους.
Καποτε εφτασαν στο δασος και προχωρησαν προς τα μεσα.Φοβασαι του ειπε η Κωνσταντινα..Οχι της απαντησε,ειμαστε δυο στο κατω κατω,μην το ξεχνας..
Προχωρησαν τοσο που πια δεν ακουγαν κανενα ηχο του χωριου,κανενα ηχο αυτοκινητου και μονο ακουγαν ηχους πουλιων,σουρσιματα στα χορτα και τον θορυβο που κανουν τα κιτρινα φυλλα οταν πεφτουν στη γη.
Βρηκαν ενα μεγαλο πλατανι με ριζες που ηταν σαν παγκακια και καθησαν.εβγαλαν νερο κ σαντουιτς κ φρουτα κ απολαυσαν τα παντα γυρω τους μαζι με το φαγητο..ηπιαν νερο,και μετα παλι κοιταχτηκαν. Εσκυψε ο Κωστας κοντα της,θα σου παρω τωρα την ανασα σου,,,πως; ειπε εκεινη.Μ ενα φιλι,θα ρουφηξω ολον τον αερα που χρειαζομαι,γιατι πραγματικα χρειαζομαι αερα..
Εσκυψε εκεινος κ εκεινη σηκωσε το λαιμο της προς το μερος του.Δεχτηκε αυτο το πρωτο κανονικο φιλι,σαν τη ξερη γη.Την εσφιξε πανω του και αρχισε να τη φιλαει σαν τρελλος, κ εκεινη το ιδιο.Λαχταρουσε να την αγγιξει παντου,να την αρπαξει καλυτερα και να τη λιωσει στην αγκαλια του..Ανοιξαν τα πανωφορια τους και με λαχταρα ακουμπησαν ο ενας το στηθος του αλλου.Χαδια τρυφερα και τολμηρα ακολουθησαν,μαζι με τα λαιμαργα φιλια..Ηταν θεμα στγμης πια..Ειχαν τρελλαθει απ την επιθυμια και θα την πραγματοποιουσαν σε λιγα λεπτα.Ομως ηταν εξω,οχι σε καποιο σπιτι,σε καποιο δωματιο..
Το καταφεραν,εγιναν ενα πανω σ εκεινο το πλατανι,πανω στο χορταρι,ακουμπησε το στηθος της στα βρυα που τυλιγαν ριζες κ κλαδια.Και αισθανθηκε ποσο πολυ την ηθελε για αρκετη ωρα.
Συνηλθαν δυσκολα,συμμαζευτηκαν και αγκαλιασμενοι ελεγαν λογια ανευ ουσιας ισα ισα για να μη χασουν τη σειρα τους..Αγορι μου...Κοριτσι μου.
Ηρθε ωρα του γυρισμου,ειχαν ηδη γεμισει τοσες εικονες ,οσες και το λευκωμα που του ειχε ζητηθει.
Κι εκεινος το σημαδεψε μ εναν τιτλο τραγουδιου κ ενα συνθηματικο.
Δικος τους ηταν ολο αυτο..
Μια Τριτη,που την ονομασε αγια τριτη,αποφασισαν ενα πρωινο ταξειδι.θ ανεβαιναν ενα βουνο με μπολικη χλωριδα,ηταν αρχες φθινοπωρου,ηταν μια πανδαισια χρωματων και ειχαν ενα σωρο μηχανηματα να τα αποτυπωσουν εικονες για ενα φθινοπωρινο λευκωμα μιας πολης.
Πηραν ενα τραινο μαζι και ειχαν μια διαδρομη 3 ωρων μπροστα τους,ειχαν φροντισει τα παντα ..Ηταν δραπετες απο μια φυλακη που λεγεται πολη,συμβατικη ζωη,συμβατικη εργασια.
Ηταν μια μερα ,ολοδικη τους και μπροστα τους.Μεσα στο βαγονι περασαν χαζευοντας εξω κρατωντας ο ενας το χερι του αλλου,πινοντας καφε κοιτωντας ο ενας τον αλλο..και καποιες στιγμες εγερναν στον ωμο ο ενας του αλλου και εκλειναν τα ματια οχι για να κοιμηθουν,αλλα για να νιωσουν κ να χαλαρωσουν.
ΚΟντευαν να φτασουν κ ολα εδειχναν μια τελεια μερα.
Κατεβηκαν κ κοιταξαν γυρω γυρω.καθαρος αερας κ μυρωδιες απο ξυλα στο ημιορεινο αυτο μερος.
Ομορφα,ομορφα ειπαν και σκεφτηκαν μαζι.
Αρχισαν το περπατημα προς τα πανω,ειχαν πολυ δρομο να καλυψουν αλλα δεν ηταν τιποτα.Ολα γυρω χρωματιστα σ ολες τις αποχρωσεις της ωχρας,του πρασινου κ του κιτρινου κ του καφε..
Εκεινη σχεδον χοροπηδουσε απ τη χαρα της,εκεινος την παρατηρουσε γελωντας και ποτε ποτε πετουσε μια λεξη συνθηματικη που τους εκανε να ξαναγελασουν.
Ο Κωστας εβγαλε μια φωτογραφικη μηχανη κ αρχισε να τραβαει σκηνες κ τοπια κ ανθρωπους εξω απο τα σπιτια τους.
Η Κωνσταντινα εβγαλε επισης μια μηχανη κ εβγαζε φθινοπωρινα λουλουδια κ φραχτες κ στεγες κ ζαρτινιερες κ πορτες κ τις κεντημενες κουρτινες.
Συνεχισαν το δρομο προς τα πανω.
Σκυλια κ γατια τους ακολουθουσαν,δεν τα εδιωχναν ομως εφευγαν απο μονα τους.
Καποτε εφτασαν στο δασος και προχωρησαν προς τα μεσα.Φοβασαι του ειπε η Κωνσταντινα..Οχι της απαντησε,ειμαστε δυο στο κατω κατω,μην το ξεχνας..
Προχωρησαν τοσο που πια δεν ακουγαν κανενα ηχο του χωριου,κανενα ηχο αυτοκινητου και μονο ακουγαν ηχους πουλιων,σουρσιματα στα χορτα και τον θορυβο που κανουν τα κιτρινα φυλλα οταν πεφτουν στη γη.
Βρηκαν ενα μεγαλο πλατανι με ριζες που ηταν σαν παγκακια και καθησαν.εβγαλαν νερο κ σαντουιτς κ φρουτα κ απολαυσαν τα παντα γυρω τους μαζι με το φαγητο..ηπιαν νερο,και μετα παλι κοιταχτηκαν. Εσκυψε ο Κωστας κοντα της,θα σου παρω τωρα την ανασα σου,,,πως; ειπε εκεινη.Μ ενα φιλι,θα ρουφηξω ολον τον αερα που χρειαζομαι,γιατι πραγματικα χρειαζομαι αερα..
Εσκυψε εκεινος κ εκεινη σηκωσε το λαιμο της προς το μερος του.Δεχτηκε αυτο το πρωτο κανονικο φιλι,σαν τη ξερη γη.Την εσφιξε πανω του και αρχισε να τη φιλαει σαν τρελλος, κ εκεινη το ιδιο.Λαχταρουσε να την αγγιξει παντου,να την αρπαξει καλυτερα και να τη λιωσει στην αγκαλια του..Ανοιξαν τα πανωφορια τους και με λαχταρα ακουμπησαν ο ενας το στηθος του αλλου.Χαδια τρυφερα και τολμηρα ακολουθησαν,μαζι με τα λαιμαργα φιλια..Ηταν θεμα στγμης πια..Ειχαν τρελλαθει απ την επιθυμια και θα την πραγματοποιουσαν σε λιγα λεπτα.Ομως ηταν εξω,οχι σε καποιο σπιτι,σε καποιο δωματιο..
Το καταφεραν,εγιναν ενα πανω σ εκεινο το πλατανι,πανω στο χορταρι,ακουμπησε το στηθος της στα βρυα που τυλιγαν ριζες κ κλαδια.Και αισθανθηκε ποσο πολυ την ηθελε για αρκετη ωρα.
Συνηλθαν δυσκολα,συμμαζευτηκαν και αγκαλιασμενοι ελεγαν λογια ανευ ουσιας ισα ισα για να μη χασουν τη σειρα τους..Αγορι μου...Κοριτσι μου.
Ηρθε ωρα του γυρισμου,ειχαν ηδη γεμισει τοσες εικονες ,οσες και το λευκωμα που του ειχε ζητηθει.
Κι εκεινος το σημαδεψε μ εναν τιτλο τραγουδιου κ ενα συνθηματικο.
Δικος τους ηταν ολο αυτο..
