απο χθες το μεσημερι ο κομπος στο στομαχι δεν ελεγε να φυγει।Αιτία ηταν μια φωτογραφία,με २ παπούτσια,σ ενα στενό μπαλκόνι και γυρω γυρω καπνοι,πυροσβεστες,φασαρια,
Ομως αυτα τα παπουτσια ηταν ακινητα,δεν ειχαν ζωη,στεκονταν εκει,στα ματια ολου του κοσμου και φαινόταν οπως φαινεται μετα απ τη φωτια ενα καμμενο δεντρο।
Αλλά δεν ηταν δέντρο,ηταν μια γυναικα॥χωρίς ηλικία σ εκεινη τη φωτογραφία,χωρις προσωπο।Στο χωρο της δουλειάς της ή στο χωρο της δουλείας της।
Σκέφτηκα πολυ,σκέφτηκα ότι δεν γεννηθηκαμε απο γονείς η δεν προερχόμαστε απο παππούδες που το μελλον μας διαφαινεται στρωμενο με ροδοπεταλα।Θα δουλευαμε για τον επιούσιο και θα πασχιζαμε οπως πασχιζουμε για το μελλον των παιδιών μας।Και ειναι αδικο απ το Θεο ,εκει που δουλευουμε να γινει η ταφοπλακά μας....
